Takie tam na wesoło

Niech pan nie czyta moich wierszy.
To proszę pana czasu strata.
Pan by im skrzydła poodrywał.
Kazał im pełzać zamiast latać.

One dla pana są zbyt tkliwe.
One dla pana są zbyt ciepłe.
Pan by je brzydko ponazywał,
a jak to nawet wiedzieć nie chcę.

Ja nasączałam je codziennie
ludzką dobrocią prosto z serca.
Pan by wystawił je na słońce,
żeby wyblakły jak najprędzej.

A gdyby chciały pewnej wiosny
znów zazielenić sie na nowo
Pan by je zdusił ciasno w dłoniach,
albo na czarno przemalował.

Wiem. Wiersze moje prosze pana
wciąż pozbawionę są mądrości.
Wciąż są naiwne jak ja sama,
bo zagubiły się w miłości.

Do kogo?

Jak pan śmie mnie pytać?

To oczywiste, że do pana!

autor

szarman

Napisany: 2017-03-20 Dodano: 2017-03-20 01:35:53

Ten wiersz przeczytano 798 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie