Tato

Nigdy nie przestanę...

Jestem świadkiem tragedii
Rozgrywającej się na tych oto ruinach
Gruzach pieknego niegdyś miasta
Tętniło zyciem, a krew w żyłach
Była jeszcze ciepła
Wciąż się rozwijało
Młody umysł otwarty był na nowe perspektywy

Jestem spokojna,
Nie płaczę...

Miasto było jednak wybudowane na bardzo niekorzystnym gruncie
Pomimo rozwoju i pragnień
Coraz bardziej obumierało, zapadało się
A krew zaczęła stygnąć...

Tak mi smutno...

Widzę jak rozsypuje się
Największe dzieło jego życia
Nie potrafię pomóc
Z moich rąk ulatuje ostatnie tchnienie jego potęgi

Każdy z nas jest odpowiedzialny
Za ten przerażający upadek
Do niedawna w to nie wierzyłam
Teraz sama się kruszę

A łzy jedynie ułatwiają im
Pożeranie
Tego co zostało

I mogło się kiedys odrodzić...

autor

Heledore

Dodano: 2006-02-16 21:47:54

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie