Teatr.

Na scenie mej egzystencji, zasłony opadły, pozostawiając pustkę jak po ostatnim akcie tragicznej sztuki. Serce, jak aktor bez roli, biadoli w zgasłym świetle reflektorów, rozświetlając jedynie cienie utraconych nadziei. Obietnice, jak zardzewiałe rekwizyty, tracą swój blask w zimnym świetle reflektorów, ujawniając jedynie sztuczność i iluzję. Oddałem pół serca na tę teatralną scenę, ale reszta rozplata się jak starożytna tragedia, w której każdy akt kończy się straceniem uczuć.

W mojej dramatycznej roli, słowa to jak niezdarny monolog w opuszczonym teatrze, gdzie echo utraconych obietnic odbija się między pustymi siedzeniami. Wstrzymałem oddech, a światło reflektorów pada na maski, które noszę jak kostiumy pozornej normalności. Kulisy mej duszy są pełne zgnilizny, a każdy uścisk czasu to jak śmiertelna scena, w której zasłaniają się wszelkie złudzenia.

Na scenie śmierci mojej nadziei, dźwięki są jak melodia zepsutego fortepianu, grającego tylko tonację mojej upadłej egzystencji. I choć milczę, to w tym milczeniu słychać jakby jęki ulotnych marzeń, które opuściły teatralną scenę mego życia

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-11-15 Dodano: 2023-11-15 10:18:57

Ten wiersz przeczytano 353 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie