Tego nie potrafię

to co poczuję chcę zamienić w strofy
świat wyobraźni i strefę pramroku
myśli jak iskry przychodzą w zaloty
łapać je trzeba bo giną w popłochu

na ludzkich twarzach maluję zadumę
i kradnę kwiatom niezliczone barwy
gdy noc nadchodzi piórem tworzę łunę
wciskając uśmiech w oblicze pogardy

wypełniam ciszę przeraźliwym krzykiem
biegnąc na oślep nad stromym urwiskiem
i z martwych skrzypiec wskrzeszam też muzykę
cóż gdy nie umiem rany zmienić w bliznę

nie umiem czasu przywrócić na nowo
zapomnieć twarzy odbijanej lustrem
i snów przywołać co nocy ozdobą
piszę więc strofy wypełniając pustkę

autor

Sfinx

Dodano: 2011-12-02 12:14:07

Ten wiersz przeczytano 1099 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie