Ten dzień beze mnie

Wąskie alejki dziś niedostępne,
w nich nie odnajdziesz mojego śladu
i chociaż serce rwie się do lotu -
niemoc silniejsza - leżę w szpitalu.

A tak lubiłam chodzić na groby,
zwłaszcza w wieczorne zniczopalenia.
To już tradycja – w atramentowej
ciszy wskrzeszane, dawne wspomnienia.

Cmentarz przyciągał feerią kolorów,
tracąc posępność już nie przytłaczał,
ale zachęcał do kontemplacji
nad ulotnością życia - śmierć wkracza

za nasze progi często niechciana.
Pustkę łatają znane szlagiery,
ostatnie ślady po tych,co poszli,
a mogli jeszcze żyć. Próbujemy

śpiewać wraz z nimi. Klimat nieziemski
jest zapowiedzią nadejścia Pana
i tej na niebie – rozpromienionej
grudniową nocą chyba najpiękniej.

Nie słuchaj kroków – dzisiaj nie przyjdę,
płyta biedniejsza o ręki drżenie.
Cichą modlitwę – tyle dać mogę -
jak wrócą siły, szukaj w alejach.

autor

Celina Ślefarska

Napisany: 2016-11-01 Dodano: 2016-11-08 21:40:57

Ten wiersz przeczytano 1900 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie