Ten jedyny… Prawdziwy sen...

Spałam w atłasowej pościeli
Nieświadoma, co czeka mnie za chwilę…
Nieświadoma gdzie znajdę się za moment…
Czy może będę leżała w polach kwiecistych
w niebo oczyma patrząc?
Czy może będę spała na łożu z baldachimem
gdzieś na pustkowiu w samotnych lochach zamku?
A może znajdę się w mieście nie z mych czasów
i tam spotkam Tego Jedynego Prawdziwego?
Do Niego mój umysł i serce pragnąć będą bym się zbliżyła?
Czy świadomość karze mi uwierzyć, że On tam stoi i czeka?
Czy gdy się nie zbliżę za blisko nie zniknie?
Czy to nie mara, która mi się przyśniła?
Otworzyłam szerzej swe powieki,
gdy wyciągnął w mą stronę swą rękę.
Powiedział „Chodź i przekonaj się.
Czy jestem marą, czy snem”
Przyjrzałam mu się i krok zrobiłam.
Drugą rękę począł wyciągać.
„A może nie jestem ani marą ani snem
tylko na jawie prawdziwy?” zapytał ponownie.
Ciągnął jak magnez me ciało, sunęłam po ziemi…
jak duch, istota nieprawdziwa…
Wyciągnęłam swe ręce by móc dłońmi pochwycić
coś, czego od dawna pragnęłam…
I już prawie mieliśmy się w ramionach
Już czułam ciepło ciała Jego…
Już radość w sercu gościła…
Już łzy szczęścia z oczu wypływały…
I wtedy stało się coś…
Przeleciałam przez Niego…
Jak duch... istota nieżywa…
Wtedy rozwarłam powieki, które od snu ciężkie
Nie doszły do siebie jeszcze.
Chciały móc jeszcze cieszyć się mą ślepą wiarą,
że sny jawą się stają.
A ja ślepo w nie wierze nie chcąc ich końca
i spoglądam przed siebie wyobrażając Go sobie jeszcze…

autor

Neo FM

Dodano: 2007-02-26 12:52:07

Ten wiersz przeczytano 924 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie