Tęsknota... (- usłużne cienie)

Znam już melodię wiersza. Czuję jak nadchodzi.
Ślubów usłużne cienie - pomimo mahoniów.
Zza przewiewnej firanki, złocistej zasłony
wdziera się – światłem okien – do naszego domu...

- samotność.

A żona... (bez... - Słowa) - nad kartki się schyla
jak miód – ciężka i słodka – jak pszczoła.
Za oknem łąki – łąki bezkresne i pola
Zanurzone w upale lipcowego pyłu.

Od drogi słychać turkot. Zaszczekały bramy...
ale Dzwonków – nie słychać (– Ukochanej... - nie ma.)

- więc po cóżeś? – jak ptak przysiadł w cieniu tego drzewa?
- Teraz – śpiewaj! – jak umiesz… - Albo lepiej...
- zamilcz.


lipiec 1984 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2016-12-06 Dodano: 2017-12-07 13:54:28

Ten wiersz przeczytano 1354 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie