TĘSKNOTA

Miserere Wracając z pogrzebu ostatniego człowieka, jak wyzwanie rzucam przygarść powietrzną - skowronka - w niebo i ziemię ronię jak łzę nad wszechświatem. wiosna 1940r. Krzysztof Kamil Baczyński

Gdy spadną wszystkie emocje
dnia codziennego
i zmrok wycisza Ci Twoje myśli,
zaglądasz w śpiew swojego
snu wewnętrznego,
czujesz tęsknoty oczy.
Świadomość spraw codziennych,
już nie budzi uniesień i wzlotów.
Jesteś sam ze sobą Człowieku,
bo wszystko niewidoczne,
w lustrze Twojej duszy o zmroku.
Nemezis sprawiedliwie,
mit arkadyjski rozsnuwa,
jak pajęczynę raju utraconego,
i przypomina o ideałach ważnych za młodu.
W duszy szczelina być musi,
aby światło dobra swobodnie rozbłysło.
Dla ludzi..
Bo sumienie i miłość budzi.
Najbardziej doskwiera tęsknota i ból wtedy,
gdy widzisz jak Człowiek umiera,
lub płacze samotnie tak gorzko nieraz.
Dajmy tą TĘSKNOTĘ
dla ludzi.

Łódź,13.04.2007r. ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2007-04-13 12:10:23

Ten wiersz przeczytano 931 razy

Oddanych głosów: 69

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie