Tęsknota aż do świtu. Proza.

Sypialnia tonęła w srebrzystej poświacie księżyca.
Lampka stojąca na stole sączyła przyćmione światło.
Pokój tonął w powodzi delikatnych margaretek.
Lekki poranny wiatr niósł ze sobą urok świtania
Była to jedna z tych bezsennych nocy, gdy rozpacz
zwyciężyła, szlochała do świtu aż usypiała
z wyczerpania. Słońce nie przetarło jeszcze drogi
przez mgłę. W oczekiwaniu na ukazanie się
ognistej kuli słonecznej smutno się uśmiechała.
Jej twarz rozświetlała miłość, gdy wspominała
jak odzywał się do niej cichym, nabrzmiałym
miłością głosem. Jak tonęli w swoich oczach,
a żadne z nich nie potrafiło oderwać od drugiego
wzroku. Czuła wtedy jakby wnikali głęboko
w swoje dusze, próbując je stopić w jedno.
Wreszcie niebo nabrało niewiarygodnie
intensywnego odcienia błękitu. Otworzyła
na oścież okno i pokój zalało słońce.
Ciepła pieszczota zdziałała swoje, poczuła
się znacznie lepiej
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-01-09 Dodano: 2011-01-09 17:57:52

Ten wiersz przeczytano 1070 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie