Testament

Znowuż zaczynam próżne wołanie
do gwiazdy co płonie wznoszę testament
ostatni markot mój z ziemi do Ciebie
W pogodny jesienny dzień,
gdzie wiatr wieje i księżyc nie ustaje
W gwiezdnej polanie z gwiazd,
przechodząc myślą w zobojętnianie
Stanę pośrodku traw, by mieć marzenie,
jedno wzniesione powyżej najwyższego źdźbła
I próżne życie, długie czekanie w niezaznaczony nikomu kres
Płonącą nadzieję wzniosę w dzbanie
chyląc się czołem z twarzą zalęknionych łez
Ostatnim rytmem nieopodal ziemi tysiącom iskier lepionym z mgieł
Stanę i mówić zacznę rozdartej wpół skale o łzach zgubionych,
gdzieś w Kanaanie i tej modlitwie przemienionej w deszcz.

autor

Laiik

Napisany: 2006-09-23 Dodano: 2006-09-25 07:25:26

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie