To byli poeci.

To byli poeci…

Smagłe ich lica przyćmiły
światła i przymrużyły oczy.
Przed chwilą zagrzmiała batalia
na słowa. Głos rzęził o ściany.

Okaleczono słowa i sens rzeczy
umarł w okopach znaczeń.
Wyciągnięte szable zbłądziły
i z każdym pchnięciem chybiały.

W chwale odznaczeni królowie,
na swych ciepłych tronach
zeszli z barykady i hołdy im
poczyniono padając na kolana.

Wtedy zwątpiłem w dawnych mych
bogów przemycanych nocami pod kołdrą
w światłach maleńkich latarek.
Zginęli między wierszami.

autor

Ash

Dodano: 2007-01-05 01:38:21

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie