TO JA

"Kobieta powinna wiedzieć, jak dalece może iść za daleko" Jean Cocteau

Jakaś taka przezroczysta. Niewyraźna. Brzydka. TO JA?
Spojrzałam jeszcze raz. To moje odbicie. To moje.
System dwu pomp tłoczących krew do całego układu.
Diastole. I tylko egzystencja z kołatającym centrum.

Dzień za dniem. Biegnę. Letarg. Nie przeglądam się w lustrze.
Nie wiem kiedy przestało być to kwestią braku czasu.
Nie patrzę tylko dlatego bo nikt tam nie stoi.
Zniknęłam. Próbuje dostrzec się. Ale nie ma mnie.

Odszukać? Jak? gdy nawet kontur sylwetki zginął.
Usprawiedliwiając siebie pozwalam na cień zła,
który pełza po cichu i ślini moje ciało. Jest głęboko.
Osiada na mnie jak brud, którego nie potrafię zdrapać.

Przestało mi to przeszkadzać. Śmierdzę.
Pokołyszę się na boki jeszcze trochę. Jeszcze chwile
jak chorągiew. Z prądem. Z nurtem mas. Idę. Byle
przed siebie, byle z łatwością przejść dalej.

Ocieram się o ręce Boga, któremu pluję codziennie
w twarz. Czuję Jego ból. Słysze Jego głos.
I mimowolnie się oddalam. Odwracam porcelanową gębę.
Szyderczo wyśmiewając Jego dzieło
- człowiek. TO JA.

Nie tylko Wy jesteście źli.

autor

Mimi_89

Napisany: 2010-02-21 Dodano: 2010-02-22 07:04:23

Ten wiersz przeczytano 719 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie