To nie modlitwa, to błaganie

To nie modlitwa, to błaganie,
które zanoszę w niebios strony.
Racz mnie pocieszyć, mój ty Panie,
bo życiem jestem już zmęczony.

Łatwo ulegam tej słabości,
co niszczy ciało, dręczy duszę.
I czyni stanem swym przykrości,
a poddać nie chcę, chociaż muszę.

Już sił brakuje, walkę toczę,
legnę skonany próżnym bojem.
Aż się w skazańca przeistoczę,
skutego klęski kajdan znojem.

Jeszcze ostatkiem sił zmęczony,
podnoszę oczy krwią zasnute.
Bom prawdy szczerej utęskniony,
co by rozwiała przykry smutek.

Odpycham wizje tak bolesne,
raniące serce swoim stanem.
Póki me szczątki na bezkresne,
wypłyną morza, bólem pchane.

Złowieszczo znaczą owe słowa,
ku załamaniu mnie prowadzą.
Ale czy warto w sobie chować,
odpowiedź dając coś poradzą.

Chociaż niepewny, wiem że mogę,
zwrócić do ciebie tym pytaniem.
Czy słuszną ja wybrałem drogę,
racz odpowiedzieć mi mój Panie.

autor

Grand

Napisany: 2008-04-04 Dodano: 2008-11-21 09:26:59

Ten wiersz przeczytano 1237 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie