To tylko porcelana...

Płucienne baletki prosto z Paryża
Jakieś dziecko włożyło mi na plastikowe stopy.
Lniane ciało przyodział ktoś w lśniący biały strój,
a włosy z tworzywa sztucznego upiął w efektowny kok.
"Wyglądasz prześlicznie" powiedział ktoś oglądający wystawę z antykami.
Jestem idealna,
nie starzeję się,
ale czegoś mi brakuje.
Chciałabym być kochana,
ale nistety moim przeznaczeniem jest stać na wystawie
i ładnie wyglądać
dla osób, które przechodzą obok mnie,
mając mnie za zwykłą porcelanową kukłę.
Nie pamiętam już kim byłam kiedyś
i nie potrafię już kochać.
Ze szklanego, kruczego oka,
wypływa coś mokrego i słonego.
Spływa po bladej, porcelanowej buzi
i spadając z policzka zarumienionego
barwnikiem naturalnym,
rozbija się o podstawkę, do której mnie przymocowano
w obawie, abym się nie potłukła.
To chyba łza,
ale czy to możliwe ?
Przecież jestem tylko lalką.

'ignoti nulla cupido' Dla mojej Paulinki. :*

autor

zarowcia1

Napisany: 2010-01-24 Dodano: 2010-01-25 17:23:44

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie