Totus Tuus – Cały Twój,...

Na pożegnanie Ojca Świętego który choć odszedł- jest wśród nas i w nas samych.

Świat runął na kolana
Przywódcy zgięli karki
Flagi spłynęły do połowy masztów, zdobne w czarne wstęgi
Wstęgi z płaszcza śmierci
Łzy obmyły prawdę, połączyły ludzi w żałobnej modlitwie
Cierpienie zastygło na twarzy i wielki człowiek zgasł
Ojciec narodów u kresu pielgrzymki
Polak, który zmienił oblicze świata
Nauka została: rośnie i kwitnie jak jabłoń w sadach ludzkich dusz
Niosąc cudny zapach, rodząc owoce
Pozostały słowa: wyszeptane ale głośne, proste ale pełne wiedzy
Zapisane w księgach
Wskazał gdzie szukać sensu
Jak osiągnąć cel- ratunek świata
Zostawił nam dziedzictwo
Swoje dzieło- nas samych
Niósł pokój na świat skażony wojnami
Niósł miłość i budował więzy, płacąc własną krwią
Kiedy przeszyty pociskami, wpół żywy, padł w ramiona przyjaciela
Matka, której zawierzył siebie, czuwała
I On czuwał, dalej czuwa- u bożego stołu z Bogiem dzieląc chleb

Dedykuję ludziom którzy zachęcili mnie do napisania go. Szczególnie Aneczce, Sylwuni, Karolce i ukochanej Klaudii.

autor

Adrian

Napisany: 2005-04-07 Dodano: 2005-04-12 17:41:59

Ten wiersz przeczytano 357 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie