Trochę wiosny zimą

W styczniowe, popielate dni
patrzę przez okno zza firanki
i myślę, kiedy przyjdzie wiosna
ta pora roku tęczowa i radosna.

Kiedy po zielonej murawie przejdę
przez jedną furtkę, potem drugą
do różnobarwnej krainy wejdę
wiedziona słońca promienną smugą.

Powitają mnie niskim ukłonem drzewa wiśni
obsypane śnieżnobiałym kwieciem
poranna woń ziemi mnie dalej powiedzie
krętą ścieżką między rabatek szachownicę.

I znowu ujrzę w niemym zachwycie,
jak czerwone tulipany rozwijają swe kielichy
narcyzy delikatne kryzy poprawiają
szafirki grona do słońca wystawiają.

Irysy pysznią się dumnie, jak pawie
przy nich pierwiosnków całe mrowie
brunatne jeszcze pędy peonii
tak szybko rosną, chcą stokrotki  przegonić.

I nawet juka niczym kolczasty zwierz
chce się pokazać, jak urosła i najeża się też
jabłoń mnie gałązką trąci dając znać, że
przy altanie wciąż wiernie trzyma straż.

Dywany zielonej trawy zroszone rosą
same mnie w głąb mojego raju niosą,
gdzie pąki puszczają zmysłowe róże
i gdzie zawsze chcę pobyć dłużej.

Błękitne niebo, a na nim obłoki białe
wędrują nad moim małym, cichym rajem
stworzonym przez dwie pokrewne dusze
tu jest mi dobrze, to moje zacisze.

autor

Halszka M

Napisany: 2022-01-05 Dodano: 2022-01-05 21:00:47

Ten wiersz przeczytano 1569 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie