twarz przezroczysta

podpatrzone...

Siedziala na brzybrudzonej lawce
Twarz miala jak z kamienia, bez wyrazu
Bez cienia duszy, bez zycia w oczach
A w reku kilka osypanych dmuchawcow
I kwiaty w jej rekach nie byly rozami
Papieros przeciagniety miedzy jej palcami
Zamyslona, patrzyla zimno w ziemie
Nikt na nia nie zwracal uwagi
A i dla niej ludzie to tylko przechodzace cienie
Nie miala nadziei, ze ktos sie zatrzyma
Zechce z nia rozmawiac, choc przez chwile uda
Ze jest na tym swiecie jakims punktem malym,
Bo moze dusze ma piekna i serce zranione
Nie potrafi walczyc o byt na tym swiecie szalonym
I zapewne trudno jest podniesc jej czolo
Bo zaczela zycie tak jak kazdy z nas
A umiera w samotnosci z dusza calkiem gola.

autor

wrzesniowa

Dodano: 2007-03-31 03:45:47

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie