I tylko nie mów mi, że...

wrócić tak bardzo chciałem
do tamtych chwil i dni
sercu najdroższych
i tylko nie mów mi, że nie warto
tak blisko siebie
niezależnie jak daleko

wracałem po śladach na śniegu
zegarków wskazówki cofałem
wyrwane kratki z kalendarza wieszałem
w tym wielkim kłamstwie pozostać pragnąłem
bez cienia miłości, zostałem sam ze smutkiem

łzy po policzkach spływały
w potok się zamieniały
a ja ciągle stając w tym samym miejscu
zmoczony deszczem, chory tęsknotą
czekając liczyłem krople w
morzu wspomnień coraz większym

'piękno jest tutaj niepotrzebne'
zalane oczy już nic nie usłyszą
zatkane uszy już nic nie zobaczą
i nie możesz mi powiedzieć, że nie warto za to umrzeć...

Kraków, 6 X 06 (1:38)

autor

R4iN

Napisany: 2006-10-06 Dodano: 2006-10-06 01:38:05

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie