tymczasem

podpaliłem drugiego
zaraz po pierwszym
by uzasadnić siebie
w miejscu być może
Twojego przejścia

lecz próżno swe gardło
kaleczę i płuca

płyty chodnika nieudolnie
suszą łzy
gdy słońce
grzebie się w pieleszach

obok ludzie jacyś
tak
to ludzie niewątpliwie
mają ręce i nogi
głowy i smutek
niekiedy śmiechem
pustym przerywany

to bracia moi i siostry

jednak nie tworzymy
rodziny
zamknięci w bańkach
z niewiadomego materiału
orbitujemy czasem
wokół siebie
i tyle

podpalam jeszcze jednego

autor

adi mclomin

Napisany: 2005-09-19 Dodano: 2006-03-23 18:22:29

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie