* * *

Na setki małych, krzywych cząstek
dziś rozsypałam się po kątach.
Ubranie zerwał burzy pomruk,
a wiatr na głowie loki splątał.

Znów trzeba będzie się poskładać.
Nie po kolei, lecz jak leci.
Czasami wpadnie barwny ścinek,
a czasem kłak skudlonych śmieci.

A może jak w bajkowym skarbcu
trafi się z nagła lśniący diament.
I w stercie znanych już rupieci
wprowadzi jakiś twórczy zamęt.

Niestety, w znanych zakamarkach
czai się tylko swojskie mrowie
tych wspaniałości-okropności,
co się zrodziły w mojej głowie.

Smutki długaśne jak pończochy,
pozaciągane, pełne oczek
wiszą niedbale na poręczach.
I mimo wszystko są urocze.

Myśli drażniące i kolczaste
rozpierzchły się po całym domu.
Powinnam je pod łóżko zamieść.
Jednak wyciągam po kryjomu.

Różne różności pozwijane
lub rozciągnięte tak ponętnie.
Z najmniejszych wyzierają szparek.
A ja je zbieram jakoś chętnie.

Fochy, grymasy, marudzenia
(w małych podgrupach albo solo)
tanecznym krokiem na kolana
jak przedszkolaki się gramolą.

Więc poskładałam się znów w całość.
Choć tu i ówdzie mnie uwiera.
Zapadam w jawę półprzytomnie.
Życie jest fajne. Tu i teraz.

autor

Kenai

Napisany: 2014-01-30 Dodano: 2014-01-30 16:11:43

Ten wiersz przeczytano 1030 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie