.................

Na niebie bitwa się zaczęła
Chmury się ścigają w dziką pogoń wyruszają,
postrzępione i ciemnie, monumentalne olbrzymy,
zmęczone kałuże przypominają.
Wiatr ku domu je pędzi, zawodząc cichutko,
jak szaleniec w szpary je wciska niemożliwie.
Cofa się na chwilę, odpuszcza,
by z rozpędu uderzyć jeszcze z większą siłą.
Szyby jakby zdawały się jęczeć, błagalne odpuść,już nie mogę.
Gdzieś wysoko, niczym z wydartej pościeli,
błysk światła, gromy jak grafitowa kołdra.
Ponure powidoki,i oni- młodzi gniewni,
za późno urodzeni.
Na kanony obrażeni, nieuważni na chmury,
dzieci wojny.
I czasem tylko serce jest słowem, krzykiem,
czego myśl nie wypowie.

autor

Annna2

Napisany: 2020-06-13 Dodano: 2020-06-13 15:53:44

Ten wiersz przeczytano 1206 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie