Ukołysz brzozy u schyłku dnia

Wiatr brzozy kołysze do snu,
do ucha im szepce zaklęcia.
Jak dobry, przyjazny elf, duch
ma pieczę do zmierzchu zaśnięcia.

I brzozy on w ciszę odzieje,
ażeby nie zbudzić gdzieś licha,
co zawsze półgębkiem się śmieje,
zamętem harmonię przenika.

Więc wiej, wietrze, wiej, nie przestawaj,
niech liście zanucą pieśń płynnie,
gałęzie niech wtulą się w siebie
- tak ufnie, tak całkiem dziecinnie.

autor

grusz-ela

Napisany: 2006-08-07 Dodano: 2006-08-07 19:39:49

Ten wiersz przeczytano 588 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie