Umarłam [a w dłoni mej kwiat]

Zabijam się, by wstać ponownie
O radosne otrzeć się promyki
A w dłoni mej trzymając kwiat
Powtarzać wciąż, że to już nie strach.

Zasnęłam, by obudzić się na nowo
Zatrzymać potok słów
Które zebrane w morze łez
Lały się w jenym odłamku
Wielkiego smutku.

Odeszłam, by wrócić spowrotem
W milczeniu i zapomnieniu
A w dłoni mej trzymając kwiat
Ostatni płomyk nadzieji.

autor

Katherine

Napisany: 2005-09-19 Dodano: 2005-09-19 22:53:49

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie