umiera samotność

Najpiękniej umiera samotność
Nocą –
Otulona w ciemność i ciszę.
Pytasz –
Co robię, gdy bicia serca nie słyszę?
Spoglądam w bezwład miłości,
Tej – co o nic nie prosi.
Cichutko na paluszkach do tańca gotowa
Ta „owa”, ta „owa”

A życie toczy się dalej-
Dopasowując barwy do dźwięku.
To nic, że dalej i dalej.
To nic, że prędzej, wciąż prędzej.

Jest przecież takie miejsce
Pomiędzy „było” a „będzie”
Gdzie tylko las i woda
I pięknem białe łabędzie.

Jest przecież takie miejsce,
Gdzie uśmiech koloru nieba,
Gdzie czeka się w samotności,
Która chwilą gotowa.

I wciąż życia pytamy –
Kim jesteśmy? dokąd zmierzamy?
Co po nas zostanie
A co na ”trzecie danie”...

Szczerość? Zdrada ? Odruch? Czy gest?

Nie! tylko fantazji naszej
Naszej wyobraźni kres.
Nie bójmy się jej
To tylko ta „owa”
Umrzeć w samotności gotowa...

I wtedy -

Gdy niby nic tu po nas
Zjawia się w naszych snach
Znów ta piękna, jedwabna, jedyna
Ta „owa” w kolejnej samotności
Umrzeć gotowa

autor

Femina (F.A.)

Napisany: 2008-10-05 Dodano: 2010-04-26 11:06:46

Ten wiersz przeczytano 875 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie