Umieranie moje

Wszystkim dziękuję za czytanie

Niesamowity!

Umieramy od chwili narodzenia i niestety - to nie
bzdety - czas na rozwinięcie jako część składowa
procesu życia, biegnie jednym cicho, prawie skrycie,
innym przy orkiestrze w falach śmiechu wraz z uciechą
- ale kierunek u wszystkich jest zorientowany w tę
samą stronę.
Uśmiech się pojawił delikatny przy wersie ' jednym
gestem
nie dam szansy śmierci."
Gdyby tak było można...

Bardzo dobry wiersz, o przemijaniu, a najbardziej mi
się podoba to "moja ja".
To od teraz będzie dla mnie synonim duszy, tu na
ziemi. Pozdrawiam.

P.S. Chyba się dziś wybiorę na eliminacje, na Legię:).

Przeczytawszy tytuł i pierwsze wersy, człek przez
chwilę pomyśli - hmm, emfatycznie tutaj... Ale nie, to
jest znakomity wiersz, bez zbędnego patosu. Jest w tle
odrobina melancholii, może jakaś wątpliwość, ale to
właśnie czyni wiersz jeszcze bardziej człowieczym i
piękniejszym. I nie ma tutaj jakiegoś narzekania,
odpływania w archaiczne mgły zatrzymanego czasu, gdzie
szare postaci, jak ptaki w scenicznej bajce kłują
płócienne niebo, myśląc naiwnie, że tryśnie z niego
błękit.
I jest nadzieja, ale, że się tak wyrażę, nadzieja
racjonalna... albo inaczej - chwacka, lecz dojrzała
;-)
No i to, jakże oczywiste (tzn oczywiste wydaje mi się
teraz, po przeczytaniu...), a zarazem genialne -
"słowa niewypowiedziane bez zastanowienia"...

Pozdrawiam :)

Myślenie jest zajmujące :)
Pozdrawiam

I tak trzymaj!

Jeszcze jestem,
Jak ogarek, co wciąż płonie,
Jeszcze czuję
Ból, więc jeszcze to nie koniec.

Koniec, który w mojej duszy
Tyle zmieni,
No a ciało zniszczy, skruszy,
Odda ziemi.

Ciągle czekam, choć nie powiem,
Że z ochotą,
Lecz "Przyjdź - mówię śmierci - bowiem
Jestem gotów.

I nie zmieni nic kobieta
Jakaś miła,
Chociaż lżej by było czekać,
Gdyby była.

Żyć i chcieć żyć to najważniejsza jest.