umrę jak Norwid

wiem, że umrę jak Norwid - w samotności, biedzie
na razie mam przyjaciół, lecz jak długo jeszcze
ilu z nich się pojawi na przyszłym pogrzebie?
zapewne żaden - wszystkich stracę dużo wcześniej

znam siebie bardzo dobrze, dlatego tak myślę
jestem złym czlowiekiem i mam duszę skażoną
pewnie pójdę do piekła, a jak nie, to czyściec
skąd przez długie lata nie będę uwolnioną

nie kocham, nie płaczę, nie ma we mnie współczucia
aż dziwię się ludziom, że chcą ze mną rozmawiać
gdy we własne życie nie potrafię wejść w butach
wciąż boso lub na palcach próbując się przekradać

nie lepiej skończyć teraz? mam jeszcze tę pewność
że nad świeżym grobem ktoś się cicho pomodli
i mam pewność, że zanim kwiaty zaczną więdnąć
ostatni z mych przyjaciół odejdzie spokojny

by już nigdy nie wrócić. choćby dla tych kwiatów
których z mojego miejsca raczej nie zobaczę
warto pozbyć się tego kretyńskiego strachu
że umrę jak Norwid i nie będzie inaczej

czy może ktoś mnie przekona, że warto bać się
dalej? nauczy gromadzić odwagę w sercu?
w tak niewielu osobach znajduję oparcie
coraz mniej takich osób - mój strach jest na miejscu

autor

November Rain

Dodano: 2004-12-09 21:55:21

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie