Usiądź i zastanów się...

Niedzielny poranek,
Wyszłam do kościoła.
Już tam w świątyni,
Spoglądając na ołtarz,
Klękam w ławce i modlę się...
Modlę się do Boga...
Potem jakieś modły i inne przyśpiewki,
Jak zawsze w kościele...
Zaczęła się Ewangelia,
Ksiądz mówił o kobiecie,
Która wrzuciła do skarbony 1 grosz,
Wszystko co miała...
Wytłumaczył to,
Mówiąc o mężczyźnie,
Który za czasów komuny jechał pociągiem,
Wracał do domu i chciał zrobić niespodziankę rodzinie,
Bo udało mu się dostać miód...
Do pociągu wsiadł chłopiec z zabandażowaną nogą.
Rozmawiali przez chwilę,
Aż w końcu chłopiec powiedział, że nigdy nie jadł miodu,
Wtedy mężczyzna wyciągnął z torby swój miód,
I podarował go chłopcu...
Przez chwile o tym myślał,
Było mu szkoda tego miodu, w domu na pewno by dzieci się cieszyły,
A z drugiej strony cieszył się, że dał mu miód...
Ludzie siedzący w pobliżu myśleli sobie,
Że on dał mu tak po prostu ten miód,
Ale on dał go całym sercem...
A my??
Zdobędziemy się na odwagę??
Czy to takie trudne??
Po mszy głęboko zaczęłam się zastanawiać,
Co ja mogę zrobić...
I przypomniał mi się Kraków,
Kilka razy będąc tam widziałam biednych,
Którzy trzęsą się z zimna, są głodni...
Przez chwile szczęśliwa myślałam,
Że przy najbliższym wypadzie do Krakowa,
Mogę zabrać parę koców i bułek...
Ale to nierealne...
Mama i tak by się nie zgodziła,
Na pewno jej żal tych biednych...
Zastanówcie się,
Jak wy możecie pomóc innym...
To takie oddawanie się Bogu!!
Nie trzeba się przejmować głupim gadaniem innych,
Wystarczy chcieć!!

autor

jedwabista

Napisany: 2006-11-12 Dodano: 2006-11-12 16:27:14

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie