Vitae Mio

Oczęta me zmrużone sięgaj ą w bezkresną przyszłość…i nawet nieświadomie
Porzuciły przeszłość!
Tak ważną –tak istotną ,niepowtarzalną –swoją
Tak jakby odrzuciły siebie
Już jutro nie liczyły dzisiejszego wieczoru z przymrużeniem oka
Dwadzieścia wiosen
Dwadzieścia zim
Dwadzieścia letnich ,jesiennych dni
W rączętach matki wita przez lata ,w ojcowskich dłoniach wykrystalizowana
Codzienną troską ,smutkiem dni szarych
Owiana łzami krwią spłukanych
Rosło tak dziecię do dnia owego
Stwarzając z troski istotę tego
Taką pozorną –bo trochę z ojca i trochę z matki
I rozhulaną –zupełnie jak halny –z ciepłota duszy
Tak czarną i marną jak chętną poprawy
I pisze –tak piszę –to piszę dziś ja –puch marny!
Kobieta –targana godnością -kłamstwem –nieprawością
Dzisiaj jakby odmieniona i trochę przestraszona marności ludzkiej
Boję ,lękam, swego szukam –na marne –nie trzeba
Z ofiarowaną Twą Dłonią podążam ścieżyną mi daną Mój Panie
Wiedź mnie gdzie zechcesz –jam Ci poddaną być pragnę
Gdy zerkasz w duszy dziedziniec mój Wielki Ty –to widzisz
Jak rosną pragnienia ,nadzieje i myśli
Segreguj!
Wybieraj –co złe odrzucaj
By tylko te właściwe pieściły mą duszę
A teraz dobranoc mym dwóm kochankom życzę
Och… Panie Mój Jeden o jedną rzecz jak błagam Cię dziś jeszcze
By liczba mych lubych nie wzrosła –by tylko jeden przez Ciebie wybrany
Był mi na zawsze ofiarowany

w tzreci rok po bolesnym upadku targanej duszy

autor

Wiolineczka

Napisany: 2006-07-04 Dodano: 2006-09-06 22:04:33

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie