Ukojenie duszy zwieńczone uśmiechem

Dla tych isotek,które zatraciły nadzije na pogode ducha będąc nadal wodzonym i przygniecionym przez siłę ludzkich niedomagań i nieprawości

Kiedyś w kraty zryte osnową ciemności zapełniałam życie swe
Gdzie podążyć nie wiedziałam…

I tak krok za krokiem
Z upodlonym wzrokiem
Z uśmiechem na twarzy
Wyklarował się ów dzień

Cokolwiek mi się marzy
To brniecie z duszą w mgle
To kołysanie smutku
To miłowanie bólu
To spokój i ciemnota
To miłość i nadzieja

A aby ją posiadać
Aby się radować
Aby odnajdywać
Aby ból przyjmować
Aby powstawać
Trzeba zaufania

I trzeba kochania
Trzeba miłowania
Miłowania Świata
Chęci naprawianie
Chęci powstawania
W przytłoczonym Świecie

Owa całość zwie się spokój
Spokój ducha i pogoda jego
To nieprzezwyciężona walka
Dnia za dniem

A walka zwie się życie
Warto więc z kapiącymi łzami uśmiechnąć się
I wlać wiaderko nadziei do dusycki swej

Słowa zatwierdzone w dzień zatracenia i wdzień odrodzenia duszy swej

autor

Wiolineczka

Napisany: 2006-07-11 Dodano: 2006-09-07 17:10:49

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Obrazkowy Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie