Walka przegrana

A więc żegnaj wypowiem w każdym swym słowie,
W każdej mej mysli wyszepczę to samo.
Nie serce moje tak się zachowa lecz rozum, który obudził się ze snu, letargu zakochania.
Tyle jest we mnie złości, żalu, złych uczuć, nie potrafię ich zatrzymać.
Chcą krzyczeć, ranić, zabijać lecz zbijają mnie nie Ciebie.
czas uleczy każdą z tych ran
Ran samotności każdego dnia.
Tak musi być, nie potrafię oprzeć się im nie potrafię dalej iść.
Oczy mówią tak, łzy zaś opór stawiają.
Boję się tak strasznie sie boję przekroczyć próg samotności, otworzyć oczy i inaczej spojrzeć na świat, na Ciebie.
Potzrebuje pomocy, zrozumienia i uwolnienia mych palących mnie łez.
Ukojenia na Twym raniu tak bliskim a już tak obcym.
Jestem słaba jak umierające piskle.
Przeznaczeniem mym jest cierpienie i ból, szczęście chwilowe... ulotne...
Więc żegnaj powiem głośno Ci
Lecz cicho wyszepczę kocham Cię...
Głośno wypowiem odejdź, żegnaj
Ledwo słyszalnie nie odchodź, zostań...
Kolejną walkę przegrałam

autor

mała mi

Dodano: 2005-05-05 15:34:42

Ten wiersz przeczytano 837 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie