Walt Whitman – Głos deszczu

Z pewną taką nieśmiałością

A ty kim jesteś? powiedziałem do delikatnych kropel,
Które, co dziwne, odpowiedziały, co tłumaczę:
Jestem poematem ziemi – powiedział głos deszczu –
Od wieków niewyczuwalnie wznoszę się z ziemi i bezdennego morza
W górę do nieba, skąd bezkształtny i całkiem odmienny, lecz wciąż ten sam
Schodzę by obmyć spieczone drobiny, warstwy pyłu pokrywające glob
I wszystko, co beze mnie było tylko nasieniem utajonym, nienarodzonym.
I wciąż dniem i nocą przywracam życie swemu źródłu, oczyszczam je i upiększam.
(Bo pieśń płynąca z miejsca swych narodzin, wędrując po spełnieniu
Powraca z miłością – dbasz, czy nie dbasz o to.)

Oryginał:

THE VOICE OF THE RAIN

And who art thou? said I to the soft-falling shower,
Which, strange to tell, gave me an answer, as here translated:
I am the Poem of Earth, said the voice of the rain,
Eternal I rise impalpable out of the land and the bottomless sea,
Upward to heaven, whence, vaguely form'd, altogether changed, and yet the same,
I descend to lave the drouths, atomies, dust-layers of the globe,
And all that in them without me were seeds only, latent, unborn;
And forever, by day and night, I give back life to my own origin, and make pure and beautify it;
(For song, issuing from its birth-place, after fulfilment, wandering,
Reck'd or unreck'd. duly with love returns.)

Niepewnie się czuję tłumacząc białe wiersze, ale zostałem sprowokowany przez Kornela Passera („Do Walta Whitmana”).

autor

jastrz

Napisany: 2022-01-30 Dodano: 2022-01-31 00:01:33

Ten wiersz przeczytano 1441 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie