Warkocze kiedyś posiwieją

pan zapomniał proszę pana jak ogromnie zakochana
była w panu ta z warkoczem nie spuszczała z pana oczu

nie poznałam jej imienia czas uciekał los się zmieniał
lecz pamiętam to spojrzenie blasku pełne tylko nie wiem

czy powstało z namiętności kiedyś bywał częstym gościem
naprzeciwko podglądałam dawno temu - byłam mała

chyłkiem stamtąd żeś uciekał biegł za tobą jakiś bękart
śmiał nazywać cię swym tatą chciałam nawet wlać mu za to

ale ona zabroniła palcem srogo pogroziła
znikła, a tyś w cieniu czekał jakbyś chwilę tą odwlekał

nadal mam ten widok z okien pan przechodzisz jakoś bokiem
i zaglądasz do ogrodu gdzieś tak często był za młodu

co przygnało w okolicę gdzie z warkoczem na ulicę
dawno wyszła zagubiona dzierżąc wstyd w wątłych ramionach

czy na pewno pan pamiętasz, gdy dorosłam, mój komentarz
że warkocze posiwieją, młodo umrą wraz z nadzieją

Zgadza się Panie Andrzeju. W pierwszej wersji to był ośmiozgłoskowiec, lecz niedoskonałość prostych rymów starałam się zakamuflować w 16-sto zgłoskowcu. I nie udało się jak widać.

autor

Bella Jagódka

Napisany: 2008-12-10 Dodano: 2008-12-11 09:31:43

Ten wiersz przeczytano 1385 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie