Weltschmerz

Już ranek nadchodzi,
me serce wciąż w czerni.
Noc już minęła,
a ja ciągle w żałości.
Cóż mnie tak gnębi?
Sama siebie pytam...
Melancholia, która
bardzo rzadko znika.
Bo takie dziś
czasy, że serce
me w boleści żyje.
A jak długo tak wytrwam?

Dopóki czas mój nie minie,
dopóki zegarek mój na wieki nie stanie,
dopóki na zawsze dźwięk bicia serca mego nie ustanie,
dopóki nie sprawię, że koniec mój nastanie...

Wtedy, być może ktoś zapłacze,
wtedy, być może niebo zobaczę,
wtedy, być może ustanie ból,
tak jak ścięte latem siano z pól.

autor

Matti

Napisany: 2005-07-22 Dodano: 2006-07-22 19:10:53

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie