Wen

Dla tej istoty... kochanej...

W pogoni życia skleja się nam wszystko,
Jedną barwę już wszystko to stanowi.
A ja już nie mogę dłużej tego ukrywać,
Szumi, grzmi ta burza w środku mnie.
Mimo zniszczenia jest piękna w swojej prostocie,
Piękna w swojej mocy, która nie zna granic.
W pędzie życia, w tym wyścigu zatrzymuje się
I spoglądam na twarze, szukając odrobiny współczucia.
Robie zdjęcie każdemu uczuciu, które wychodzi z nas.
A zdjęcia te szare i jednolite, jak stare filmy.
Tylko niektóre ujawniają swoje kolory,
I w swoim kadrze miłość zatrzymują.
Na tą jedną chwile.
A chwila ta,
Szczęśliwa.

Mimo zimowej zawieruchy w sercu mym ogień.
Rozpalony, z każdym dniem dorzucają maleńkie ręce
Drewna, by płonął powoli.
Lecz płomień nienasycony pochłania wszystko
I domaga się więcej i więcej.

autor

Moradil

Napisany: 2005-11-19 Dodano: 2005-12-19 03:12:20

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie