Westchnienie

Westchnienie



A gdy zostanę wreszcie sam,
odejdę swoją własną drogą.
Zerknę za siebie raz czy dwa,
lecz nie zatrzymam się, nie mogę.

Bo czas już iść, najwyższy czas.
Zbyt długo tutaj zabawiłem.
I zbyt bolało. I nie raz.
Choć czasem przecież warto było.

Niech jeszcze raz zapalą światła,
chcę wśród oklasków zejść ze sceny.
Niech błyszczą rampy reflektory!
Jak już, to z klasą! Do cholery!

Oszczędźcie sobie łez i wzruszeń
i tak niczego już nie zmienię.
O jedno tylko chciałbym prosić:
czasem... w zadumie... o westchnienie.

autor

mojomr

Dodano: 2007-10-05 01:14:45

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie