WESTCHNIENIE JESIENI

Jeszcze cicho i niekiedy
wiatr zawieje parno
drzewa stoją w zieleni
deszczem przywróconą

Bez krzaczasty i smukły jaśmin
gubią złociście liście
tajemnice szmeru opowiadają
jesień przeciąga się mgliście

Wiewiórki bez ustanku zabiegane
skaczą do dziupli przepastnej
przez piorun popękanej
orzeszki równo układają na zimę

Spojrzeliśmy na siebie nagle
ze wzruszenia z łezką w oku
a wiatr mieszał liście
w lejku serpentyną

aż włosy moje rozwiał
zasłoniły oczy
odgarnąłeś czule kosmyk
moich włosów

i poszliśmy drogą
gdzie rosną czeremchy
roztarłes ciemną korę
w palcach
oszołomiły nas migdały

a potem zapachy ogniska
włączyły się nagle
czy to chanel
nie.. to aromat mężczyzny

aż zmrużyłam oczy

gdy mnie przygarnąłeś raptownie
w swoje silne ramiona

śmiech nasz poleciał daleko
poderwał do lotu spłoszone ptaki
ho ho westchnęła jesień rozbawiona.

Łódź,27.08.2007r. ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2007-08-27 07:44:10

Ten wiersz przeczytano 976 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie