Widok z okna

/byśmy poczuli się winni za świat, który sami tworzymy/

Zbudził mnie mróz rozrywający rury grzejnika
Rozglądałam się powoli,mając nadzieje ze dopiero się budzę

Pokój ten sam w który zasnęłam
Kapcie stały posłusznie przy łóżku
Niedopita herbata na stole

Tylko okno podejrzanie uchylone…
Jak wargi chcące wypowiadać słowa zabronione albo
Jak dłonie wyciągnięte czekając na ofiarę

Mrużyłam oczy, nie od słońca lecz od smogu gryzącego
ulicą płynęły domy pełne blizn graffiti,
ludzie ocierający się o siebie, z głowami jak najbliżej chodnika
spieszyli się donikąd zapewne

hałas tak głośny ze aż widoczny jego zarys,
i nieba szary odcień wtapiał się w krajobraz i chmury
nad miastem zmięte jak papier terkocząc w powiewie mego przerażenia...

Zasłoniłam firankę witając się jak co dzień z moim miastem

autor

agga821

Dodano: 2007-10-22 20:43:20

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie