Wiec przyszla pora by odmakac

Więc przyszła pora by odmakać
rozejrzec się dookoła
parasol właśnie przestał płakać

To po to było tak się martwić
o tą ulewę i te gromy?
a burza wpadła tu na żarty
i teraz tylko mokro po niej

Kosmos się zamknał w moim ciele
fragile coraz mniej widzialne
strumień co bije po nadzieję
jak strugi deszczu niewidzialne

To po to było mi sie suszyć
by dalej mokro bylo we mnie?
deszcz sie w me zyły zawieruszył
i płynie i tak jest codziennie

autor

Korczak Krzysztof

Dodano: 2007-05-07 16:00:10

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie