P o s z u k i w a n i a

Pustka zawieszona w próżni
czasu
jakby zatracała sens
dążenia
zupełnie nie wiedząc, dokąd
podążać
aby odzyskać równowagę
psychiczną
i wyzbyć się panicznego
strachu
to jak głęboka pułapka
bez wyjścia
i ja na jej dnie
poszukujący…

jakbym zagubił wartości
pozytywne
dźwigając tylko ułomne
słabości
przejść przez ciemność
do jasności
i wyjść na spotkanie
radości
już czas na nowe
chwile
aby jak najszybciej
zapomnieć
o tym, o czym nie chcę
pamiętać…

tak rzadko spełnia się to o czym marzą nasze oczy i dłonie.... o czym marzy nasz umysł i serce... tak rzadko choć pragniemy staje sie ulotne i nieosiągalne... choć potrzebujemy ciepła i radosci chłód nas dotyka i....

autor

kazap

Napisany: 2005-06-02 Dodano: 2007-04-03 21:09:00

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie