***
Pożar jest we mnie,
co duszę rwie,
zdmuchuję popiół,
ogień syczy mi nie!
Pobiłam lustra,
włosy ściełam -
szkarłatnej pożogi
się nie pozbyłam.
I w wodę bystrą się rzucałam,
i w wodę cichą zanurzałam,
a ogień wewnątrz niezmiennie woła,
płomieniem ciągłym,
rozszalałym,
niewygasłym,
nieprzebrzmiałym.
Pożar jest we mnie,
co duszę rwie,
i żarem wieje, dusi mnie,
z czerwieni w karmin,
żółci się,
śmiejąc się do mnie,
wszystko chce.
Czasem tak myślę - opadnę,
już chłodną sadzą,
jak się wypalę do dna.
Rozwieje mnie wiatr na hali,
i gdzie leżę nie zgadniesz,
i mogiły nie dadzą,
zniknę,
jak jesienna mgła.
autor
LenaLaut
Dodano: 2008-10-12 00:04:47
Ten wiersz przeczytano 663 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
banalny to moze za mocno powiedziane, ale jest tu
kilka dość poważnych potknięć, przede wszystkim jest
przearchaizowane, szkarłatna pożoga, rozszalałym,
wszystek, mogiły - to nie do przyjęcia. ponadto zbyt
duzo patosu wzmożonego inwersjami, duszę rwie, cała
wyliczanka o płomieniu, żarem wieje, dusi mnie, nie
brzmi to najlepiej. wiersz do porzadnego
przepracowania.
Nie wiem czy byłby banalniejszy - to zależy od tytułu.
Klimat i nastrój oddany po mistrzowsku. Więcej nie
napiszę bo... nie jestem fachowcem. :)
bo byl by jeszcze bardziej banalniejszy...
Ciekawy wiersz, tylko dlaczego nie ma tytułu?
Kobietywolniej sie od mężczyzn rozgrzewają i
zapalają,ale jak się już rozplomieniom,to potrzebny
jest do takiego pożaru bardzo doświadczony strażak z
doskonałym sprzętem gaśniczym ,bo byle czym go ugasić
się nie da!Po mistrzowsku oddany klimat kobiety
niezaspokojonej...plus trzeci