***

Siedze w parku.
na ławce.
sama...
Wiatr targa nieznośnie moje długie włosy
Gołębie przede mną krążą jak oszalałe
liczą na litość człowieka...
głupie...
Ludzie z psami mijają mnie spacerkiem
wszyscy obojętni, na łzy człowieka
Niebo nade mną
takie chmurne
złe
może na mnie sie gniewa?
A może tak jak ja jest smutne?
Nie wiem,
tak samo milczy...

dla wszystkich smutnych

autor

Angel_3101

Napisany: 2006-11-02 Dodano: 2006-11-02 11:09:09

Ten wiersz przeczytano 325 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie