P r z e m i j a n i e

Parkową alejką
zbliża się przygarbiona postać.
Siada zmęczony, twarz przeorana bruzdami.
Drżące ręce wsparte na lasce, ciężko wzdycha.
Patrzy na szumiącą zieleń na wietrze.
Na słońce w błękicie, jego oczy przymglone, mętne.
Utraciły blask upływającym czasem, skóra pomarszczona.
Blady, patrzy bez słowa, gdzieś poza horyzont.
Jakby oczekiwał kogoś, w skupieniu bez pospiechu.

Wtem na ławce obok usiadło dwoje młodych.
Ich twarze roześmiane, przytuleni do siebie.
Ich usta połączone, w namiętnych pocałunkach
Nie widzą nikogo zapatrzeni w siebie.

Starzec zamknął oczy, milczy.
Na jego twarzy
pojawił się uśmiech radości, wspomina młodość.
Powrócił pamięcią wstecz.
Otworzył oczy, spod siwych brwi,
spojrzał na otaczającą rozkołysaną zieleń,
płynące po niebie białe obłoki, pokiwał głową.
Z oczu popłynęły łzy.

Podniósł się powoli z ławki,
Wypowiedział szeptem słowa :
Na mnie już czas, na mnie już pora.

Zniknął w parkowych alejkach.
Ławka pozostała pusta, ucichł wiatr,
zapanowała cisza.




07.09.2004.

annaG, DoroteK - dziękuję poprawiłem.

autor

kazap

Dodano: 2010-06-18 09:45:37

Ten wiersz przeczytano 962 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie