Wiewiórka.

Uciec, czym prędzej,
Ku księżyca zmierzać.
Nie wahać się ani na chwilę
I na wiatr napierać.

Rozglądać się dookoła czy świt nie nadchodzi.
Gonić z wiatrem wprost do ojczystych narodzin.
Złapać po drodze okruch życia
I ponieść go jak dar do księżyca.

Niczego nie żałować,
nie nadrabiać strat,
Tylko przed siebie gnać i gnać.

Machnął ogon rudy i puszysty,
Jak woda rozmył obraz mżysty.
Z gałęzi na gałąź, prosto do celu.
Nadganiać czas i biec ku swemu.
Gdy księżyc wzejdzie,

Spokój nastanie.
Bo wiewiórka w dziupli,
Swe pociechy zastanie.

Czarna1229.

autor

czarna1229

Napisany: 2009-03-22 Dodano: 2009-03-23 08:07:10

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie