Wiosenny duet

Po raz kolejny napisaliśmy wspólnie z Mateuszem Czerwińskim.

MATEUSZ:
Zawsze z rana, proszę uwierz mi na słowo,
pośród mgiełek, jak to wiosną w parku głębi,
mam w zwyczaju wytrzeć w chustkę łzę wierzbową,
i posłuchać, co nowego u gołębi.

Gdy tak szedłem na spotkanie z przyjaciółmi
(są najbliżsi mi od rana pośród stworzeń),
pomyślałem: "Moje serce w dłonie ujmij,
pozwól spotkać na swej drodze kogoś, Boże".

ANDO:
Po szeptanych nocą słowach ból pozostał,
w dniach co łączyć przecież miały, a nie dzielić.
Lecz po zimie zawsze kiedyś przyjdzie wiosna
odnajdując w zakamarkach cień nadziei.

Co przyniesie ławka szczęścia jeszcze nie wiem.
Słońce dzielnie sypie w piegi marzeniami,
w smutnych oczach łzy osusza zamiast ciebie
rozświetlając dziwną postać z gołębiami.

autor

ANDO

Napisany: 2010-02-22 Dodano: 2010-02-22 06:58:36

Ten wiersz przeczytano 1004 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie