Wirtualna znajomość
Bytomianka – tak się zowie,
Ciągle siedzi w mojej głowie,
Ma na imię Katarzyna,
I przemiła z niej dziewczyna.
Co dzień z sobą rozmawiamy,
Choć to wcale się nie znamy.
Ciepłe słowa, miłe gesty,
A czasami nawet szepty...
Wirtualne mamy stroje,
Ale tu po drugiej sronie,
Wierz mi jestem z krwi i kości,
Mam swe smutki i radości.
Chcę by ta znajomość była,
By się nigdy nie skończyła!
Lecz chcę poznać Cię realnie,
A nie tylko wirtualnie.
Lecz na razie to marzenie,
Ale wierzę w go spełnienie.
Dla Ciebie Kasiu – Bytomianko :) Nie poznałem jeszcze nigdy kogoś takiego – szkoda, że dopiero teraz i przez internet...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.