Wlazł kotek na płotek i mruga XXIX

Dziś wiersz w stylu jednej z bejowych poetek – zgadnijcie której

??? – Mrugająca kociość

Gdy burość nocy luna rozsrebrzy, krople deszczowe
Błysną jak kolia nim się rozpłyną w wielkiej kałuży,
Świeżym powiewem płuca napełni wietrzność po burzy,
A kapeluszność swojską ciepłotą otuli głowę,

Jestestwo moje idzie ulicą pluchą spłukaną,
W świetle latarni i w blasku luny stawia swe kroki,
Wtem widzi: Stoi przy jakimś placu płot dość wysoki,
A z niego kociość mruga w dal smutną, mgłami usłaną.

Płynie mruganie z miaukiem bolesnym i wsiąka w ciemność
Mleczność oparu skargę wycisza i szpilek stukot,
Przycichł szumiciel, miejsca by zasnąć z uporem szuka,

Snuje się za mną łagodnym tchnieniem uliczką senną.
Lecz mnie i jemu zasnąć się nie da w noc srebrem strojną,
Bo to mruganie z płotowatości – kradnie spokojność.

autor

jastrz

Napisany: 2011-03-18 Dodano: 2020-03-19 00:00:21

Ten wiersz przeczytano 932 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Pastisz Klimat Refleksyjny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie