Wróble i kot

Razu pewnego zebrały się wróble na polanie.
Biesiadują, z tego spotkania rozradowane.
Ćwir... ćwir... ćwir, ćwir... moi mili,
Gdzie żeście byli... kogo odwiedzili?

Podśpiewują, podskakują a... dokazują.
Nie patrzą wkoło siebie, nie obserwują.
Tak są w siebie zapatrzone, a sobą zajęte,
Co w ich zwyczaju jest nadzwyczaj niepojęte.

Nie widzą, że wśród traw kot się maskuje.
Czai się w cieniu, do skoku szykuje.
Ptaków hałaśliwym zachowaniem zwabiony.
Podchodzi bliżej... bliżej, zaciekawiony.

Wtem wrona z gałęzi drzewa się zerwała,
Czym niecnego kota przestraszyć musiała.
Poderwały się i wszystkie wróble do góry.
Dopiero teraz spostrzegły kocie pazury.

Morał z tego taki dla nas wypływa:
Nie wiadomo, w jakim czasie i gdzie zło się skrywa.
Czuwajcie o każdej porze i wszędzie,
Abyście byli gotowi, kiedy wróg przybędzie.


Warszawa, 8 stycznia 2015 r.

Joanna Es - Ka

Dedykuję wszystkim Bejowiczom...

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2015-01-08 Dodano: 2017-07-11 07:47:00

Ten wiersz przeczytano 1240 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie