Wróg

Wrogom...

Błogosławię,
wroga mego szczerze,
bo pozwolił mi
zachować serce czyste
w wierze.

Pomógł mi,
niczym alchemia,
złoto wytopić,
z serca mego
kamienia.

A więc używaj sobie,
wrogu,
ja dzięki twej nędzy,
coraz bliższy będę
Bogu.

A gdy mnie dotyka, tuli,
i w miłości swej kołysze,
same błogosławieństwa słyszę.

Już wielki wykwitł,
uśmiech na mej twarzy,
to On,
mnie nim nagrodził
i nowym podarkiem
obdarzył.

A więc znowu masz powód
by mi złorzeczyć
i zazdrościć,
a ja się nie będę złościć.

autor

Mirosław Broda

Napisany: 2005-12-08 Dodano: 2005-12-08 13:42:14

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie