Wschód słońca

Mała skorupa z dwoma żaglami przecina mrok
mgły opadają powstały zjawy wytężasz wzrok
cisza wokoło tylko nas straszy i nie wiesz już
czy to co widzisz to lite skały czy może kurz

Zza horyzontu promyczek wyjrzał nieśmiało wciąż
wysuwa język cichutko syczy pełza jak wąż
woda za burtą usypia zmysły i głaszcze tak
że jeszcze chwila i całą wieczność będziemy w snach

Stoję przy sterach i trzymam rumpel ile mam sił
znów się oglądam za nami wody szeroki kil
i w końcu oczy widzą wyraźnie świetlisty cel
droga już prosta i bez tajemnic portowa biel

...wszyscy jesteśmy żeglarzami...

autor

Alodia

Napisany: 2009-08-16 Dodano: 2009-08-16 12:44:43

Ten wiersz przeczytano 1308 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie