Wspólny początek

Kiedy ucichną takty Mendelssohna,
z sali weselnej wyjdzie gość ostatni,
tancerzy senność pochwyci w ramiona,
spóźnione płaszcze odwieszą się z szatni,

stoły biesiadne uprzątną kucharki,
kiedy w alkowie zwiśnie ślubny welon,
w stos się ułożą weselne podarki,
łoże małżeńskie wywnętrzy się bielą.

Bukiety kwiatów odciętych z korzeni,
tracąc powoli żywotne swe soki,
będą się bledszym kolorem rumienić
i głowy schylą w przyziemne widoki.

Przez nocną ciszę przemknie pragnień tuzin
gdy się świt blady przebije przez ciemność,
porę do pracy przypomni znów budzik;
do oblubieńców zapuka codzienność.

Dziewczęce oczy radością jaskrawe
na nowo świeżym płomykiem zapłoną.
Usta wyszepczą: mężu, zrób mi kawę,
aby usłyszeć: dobrze, moja żono.

autor

Fred

Napisany: 2010-08-18 Dodano: 2017-12-11 08:36:17

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie